Κάθε φορά που ένας αριθμός αλλάζει στην ηλικία ενός ανθρώπου, αλλάζουν και οι μικροί καθημερινοί στόχοι της ζωής.
Η επιθυμία για την υπέρβαση είναι πολλές φορές αρκετή για να γίνει η κινητήρια δύναμη για κάτι μεγάλο και αν έχεις, όχι έναν ή δύο, αλλά τρεις γιούς να σε παρακινούν και να σε προκαλούν, η αποδοχή της πρόκλησης και η προσπάθεια στα μέγιστα, φαίνεται πως είναι μονόδρομος.
Το όνομα του Μπράνκο Λόβιτς μπορεί να μην βρίσκεται ανάμεσα σε ονόματα πρωταθλητών του μαραθωνίου, όμως, θα βρεθεί ο ίδιος δίπλα σε τέτοιους δρομείς, στη γραμμή εκκίνησης του Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας.
Ο Σέρβος, που σήμερα ζει στην Ισπανία, βρίσκεται ανάμεσα στους συμμετέχοντες του Μαραθωνίου της Αθήνας και στις 12 Νοεμβρίου θα γιορτάσει (ετεροχρονισμένα) τα 60ά γενέθλιά του τρέχοντας από τον Μαραθώνα ως το Καλλιμάρμαρο στάδιο, μαζί με τον γιο του. Εκείνη η μέρα θα είναι μέρα ένωσης για την οικογένεια Λόβιτς, αφού οι μαραθώνιοι είναι πια ένας σημαντικός και διασκεδαστικός λόγος που τους φέρνει κοντά, μιας και οι δύο άλλοι γιοί του θα τρέξουν τον αγώνα των 10 χιλιομέτρων.
Ο Μπράνκο Λόβιτς ξεκίνησε να τρέχει από όταν ήταν μικρός, όμως, οι μεγάλες αποστάσεις ήρθαν στη ζωή του μετά από ένα ατύχημα που τον έκανε να πιστέψει πως δεν θα τρέξει ξανά:
«Ξεκίνησα να τρέχω όταν ήμουν 14 ετών, στο Βελιγράδι ακόμη. Συνέχισα στο λύκειο και ήμουν στην ομάδα στίβου σε λύκειο των ΗΠΑ, όταν είχα πάει εκεί με πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών. Όμως, ποτέ δεν ήμουν πραγματικά καλός σε αυτό.
Όταν ήμουν 27 ετών είχα ένα ατύχημα με τη μηχανή και τραυματίστηκα σοβαρά στον αστράγαλό μου. Μου είπαν, τότε, πως δεν θα μπορούσα να τρέξω ξανά ποτέ οπότε ξεκίνησα το ποδήλατο. Μετά από περίπου 5-6 χρόνια ένιωσα ότι θεραπεύτηκε και άρχισα να τρέχω σιγά-σιγά. Παρέμενε πάντα η αγαπημένη μου άσκηση», είπε ο ίδιος μιλώντας στην ιστοσελίδα του ΣΕΓΑΣ.
Χιλιόμετρο στο χιλιόμετρο, οι μεγάλες αποστάσεις εξελίχθηκαν σε μία αγάπη και έναν μεγάλο στόχο όσο παράλληλα το μικρόβιο του ανταγωνισμού εξαπλωνόταν μέσα του, αφού οι γιοί του δεν τον άφηναν να ξεχάσει πως εκείνοι τρέχουν γρηγορότερα από τον πατέρα τους:
«Μόλις πριν από περίπου 4 χρόνια άρχισα να προετοιμάζομαι για τον πρώτο μου ημιμαραθώνιο επειδή με προκάλεσε ο γιος μου. Και έτρεξα τον πρώτο ημιμαραθώνιο τελικά στο Κέμπριτζ το 2021, όπου ο γιος μου με νίκησε κατά μισό δευτερόλεπτο.
Έπειτα, το 2022, τρέξαμε τους ημιμαραθωνίους στη Λιουμπλιάνα και στη Βιέννη, ενώ φέτος πήγαμε ξανά στη Βιέννη και στον ημιμαραθώνιο του Ελσίνκι.
H ιστορία πίσω από τους μαραθωνίους είναι πως τους χρησιμοποιούμε ως οικογενειακή επανένωση, αφού ο καθένας μας ζει σε διαφορετική χώρα. Οι γιοι μου ζουν στην Καλιφόρνια, το Λονδίνο και το Ελσίνκι κι εγώ είμαι στην Ισπανία. Έτσι, ένας αγώνας τρεξίματος είναι ένας οδηγός για εμάς για να συναντηθούμε και να περάσουμε μερικές μέρες μαζί».
Ο Αυθεντικός Μαραθώνιος και η Αυθεντική διαδρομή φαίνονται ιδανικά για τέτοιες περιστάσεις, για την περίσταση που θέλει κανείς να δημιουργήσει μία ξεχωριστή εμπειρία με την οικογένειά του. Για τον Μπάνκο Λόβιτς ο αγώνας της 12ης Νοεμβρίου θα είναι ξεχωριστός για πολλούς λόγους, καθώς όχι μόνο θα τον τρέξει γιορτάζοντας τα γενέθλια του, όχι μόνο θα τρέξει μαζί με τους γιους του αλλά με αυτή την κούρσα θα κλείσει τον κύκλο των μαραθωνίων. Αν όλα πάνε καλά, ο κύκλος αυτός θα κλείσει αλλά θα αφήσει… σημάδι:
«Αποφάσισα ότι θα έπρεπε να γιορτάσω τα μεγάλα μου γενέθλια στην Αυθεντική διαδρομή. Θα είναι επίσης ο τελευταίος μαραθώνιος που θα τρέξω, γιατί νομίζω ότι γίνεται πολύ επίπονος στην ηλικία μου πια. Και… θα ήθελα να τον τερματίσω γρηγορότερα από τέσσερις ώρες το οποίο είναι μια τεράστια πρόκληση, αφού στον τελευταίο μαραθώνιο τερμάτισα σε χρόνο μεγαλύτερο των πέντε ωρών και η Αθήνα είναι μία πολύ δύσκολη διαδρομή. Επίσης θέλω πολύ να νικήσω τον γιο μου αυτή τη φορά!
Έτσι, έχω προπονηθεί πολύ πιο σκληρά για αυτόν τον μαραθώνιο σε σχέση με τους προηγούμενους. Και αν τα καταφέρω, να τρέξω γρηγορότερα από τέσσερις ώρες, θα το κάνω τατουάζ– το πρώτο και τελευταίο αφού δεν είμαι φαν των τατουάζ».
Βέβαια, ο Μαραθώνιος θα είναι μόνο η αφορμή για να ταξιδέψουν οικογενειακώς στην Αθήνα καθώς θα ήταν άδικο αν η μεγάλη τους προσπάθεια για τον αγώνα δεν συνοδευόταν και από την κατάλληλη ανταμοιβή:
«Είχα έρθει ξανά στην Αθήνα πριν από περίπου 15 χρόνια. Τότε είχαμε απολαύσει πολύ το φαγητό οπότε και τώρα το πρώτο πράγμα που θα θέλαμε να κάνουμε είναι να πάμε σε ένα αυθεντικό ελληνικό εστιατόριο».
Στις 12 Νοεμβρίου, στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, θα γιορτάσουν πολλοί άνθρωποι τέτοιες όμορφες στιγμές και το Καλλιμάρμαρο στάδιο θα γεμίσει πηγαία χαμόγελα, γεμάτα ικανοποίηση.
